her gecen gunle beraber
olgunlasti ruhum,
daha bir dinginlesti duygularim,
daha net gorur oldum gercekleri.
bu ayriligin kizima ne kadar cok yaradigini:
mizmizliginin daha bir azaldigini,
az biraz da olsa yemeklerin tadina baktigini,
oyun oynarken daha sevkle oynadigini,
parka gitmeyi kesfettigini,
gezmeye gitmeyi sever hale geldigini,
insanlarla tanismaya basladigini,
arkadaslari ve yasitlarina az da olsa pas vermeyi..
daha bir bicir bicir konustugunu,
ogrenme seyrinin hizla arttigini,...vs..vs..
emerken gozunu kapatiryormus meger tum bu gerceklere...
itiyordu herseyi bir kenara,
yalnizca hedef bendim!
ben ve emmenin disindaki herseye yarim yamalak konsantire oluyordu bi'tanem..
kuzucum en cok simdi farketti cevresini..
ve en onemlisi
en korktugum sey olan
benden kopacak sandigim yavrum
bilincli sevmeleri ve cosku dolu tavirlariyla...
daha bir baglandi bana..
yani,
sozun ozetiyle
yureginde ki burukluk kocaman kocaman dursa da,
icindeki ozlem yangin yangin yansa da
yuzune her baktigimda icim burkulsa da,
alisiyormus yine de insan
boylesine buyuk ve onemli
kopusa...
not: bu yazi benim gibi sutten kesme arefesinde korku yasayanlara ithaf olunur:)
